Nearing the end.

Afscheid.
Zojuist heb ik afscheid genomen van mijn reisgenote Hetty die 2 maanden verder rond gaat reizen in Nieuw'Zeeland. Ze stapte in de bus bij dezelfde lodge waar ik 10 januari in NZ mijn reis begon. Om half zes (l.t.) stap ik in het vliegtuig dat me 12 uur later in Santiago de Chili aan de grond zet.
Jullie vragen je natuurlijk af waarom dat er geen berichten meer op de site zijn verschenen. Het antwoord is simpel, te weinig tijd, geen zin, geen computer in de buurt en ook om een beetje los te raken van Nederland. Maar in hoofdlijnen komt het er hier op neer dat ik een faantastische tijd acher de rug heb in NZ.
Na de Cathlins zijn we naar Stewart Island gereisd en hebben daar tijdens een vistocht een 50'tal albatrossen zien vechten om het slachtafval dat overboord werd gekieperd. Deze vogels zijn zo sierlijk en hebben zo een uitzonderlijke vliegtechniek dat je meteen ook vogel wil worden. Stewart Island is het meest zuidelijke puntje van NZ en ook het verste weg van huis. Een mossel en zalmfarm bezocht en ook een enerverende quiz en partyavond in een oud hotel.
Wie in NZ rondreist is aangewezen op de enkele weg die noord zuid loopt. Deze brengt je via de westkust naar de fjorden en de gletsjers. Milford Sound hebben we vanuit de lucht bekeken (150 foto's gemaakt) en Doubtful Sound de volgende dag vanaf een boot waarvan de voorkant aan het oog werd onttrokken door gigantische regen.

Westkust.
De westkust van NZ staat bekend om zijn gigantische hoeveeelheden regen die er jaarlijks vallen. 7 tot 10 meter per jaar. Het kan er 24 dagen achter elkaar regenen. Het was deze regen die er voor zorgde dat de Frans Joseph gletsjer nauwelijks zichtbaar was en Fox helemaal niet.
Op een wandeling tijdens de stromende regen is Hetty lelijk gevallen en dat zou een paar dagen later vervelende konsekwenties hebben.
Ten noorden van de gletsjers zijn we neergestreken in een huisje van een pottenbakker en daar in de buurt hebben we prachtige wandelingen gemaakt in bossen die nog steeds nadropen van de regen. Tientallen kleine en grote watervallen begeleidden ons door een adembenenemd sprookjesbos.

De tocht verder naar het noorden bracht me bij een familie die 13 jaar geleden naar NZ is verhuisd. Het was een leuk weerzien en het uitzicht vanuit hun woonhuis is het mooiste van de wereld. Frans en Maud en de kinderen, nogmaals bedankt voor de prachtige dag. En de mosselen kun je nog steeds zo van de rotsen plukken en lekker oppeuzelen.

Wie me een beetje kent weet dat ik niet zo veel met vissen heb maar zeevissen in NZ is van een andere orde. Fishing charters zijn er plenty en snappers zyijn heerlijke vissen voor op de barbecue. Gedaan dus.
Bij terugkeer van een vistocht, zat Hetty volkomen roerloos aan een buitentafel en ze schreewde het uit van de pijn. Gelukkig was er aan de andere kant van de weg een medische post met een dokter. Na het nodige onderzoek bleek dat door de val bij de gletsjer Hetty en antal ribben had gekneusd. Dit heeft ons doen besluiten om terug te keren naar het hostel op het noordereiland dat we door ons eerste verblijf in NZ een beetje beschouwden als ons privehuis. Een villa (bijna)helemaal voor ons alleen, waar ze goed kon herstellen van har pijnlijke blessure.
Daar heb ik wat vistochten gemaakt (de grote zwaardvissen heb ik helaas niet gevangen) en afhankelijk van de gezondheidstoestand van Hetty samen wandelingen en autodagtochten gemaakt.
Resultaat, ik ben echt verliefd geworden op de prachtige omgeving en vriendelijke mensen die er wonen. Ik schreef ooit over het Lenie en Fritsgevoel. Dit kwam hier in optima forma helemaal naar boven.

Time for a change.
Het herstel van Hetty is gelukkig voorspoedig verlopen. Zo goed dat we besloten om de laatse fase van het herstel te laten plaatsvinden op.......Vanuatu. Vanuatu is een 83 eilanden tellende archipel, 2000 km. ten oosten van Noord Australie. Vanuatu heeft afgezien van prachtige witte sranden en een dichte jungle nog iets speciaals dat je echt een keer in je leven geyien moet hebben. Dat is de meest aktieve en meest toegankelijke vulkaan ter wereld, de Yasur op het eiland Tanna, drie kwartier vliegen vanaf de hoofdstad Port Vila.
Daags voor mijn verjaardag zat ik na een wandeling van 5 minuten, een 4WD brengt je helemaal naar de top (slechts 450m.) en wat je daar ziet en meemaakt is echt ongelooflijk en............ levensgevaarlijk. Om de 2 minuten vindt er op een diepte van 400m. een explosie plaats die te vergelijken is met het ontploffen van 5 tot 10 LPG vrachtautos. De schokgolf scheurt bijna je trommelvliezen en de gloeiende lavabrokken worden met een snelheid van 200m. per seconde de lucht ingeslingerd. De doorsnee van de krater is ongeveer 1200m. Dat betekent echter niet dat gloeiende lavabrokstukken alleen in de krater blijven. Tijdens de laatse explosie (het was inmiddels donker en dan is het licht en geluidspektakel helemaal ongelofelijk) was iedereen zo bang geworden omdat een brokstuk ter grootte van een personenauto gelukking aan de andere kant, over de kraterrand vloog. Wegwezen en diep respect voor moedertje aarde.

Natuurlijk is er veel meer te vertellen over mij verblijf in NZ en Vanuatu.
De prachtige sterrenhemmel die we tijdens een sterrenexcursie hebben laten uitleggen, de overgetelijke morgen en avondluchten op Vanuatu en NZ, de wijdsheid en ongereptheid van de prachtige landschappen, het fantastische hostelwezen in NZ, de vriendelijke mensen die je overal ontmoet, de verlaten stranden, de prachtige baaien, het diepblauwe zeewater, de onmetelijke oceaan de .....eigenlijk van alles.
NZ heeft (wederom) mijn hart gestolen. En het is een deel van het noordereiland. Omgeving Whagaroa Harbour en Mangonui.

Op naar Zuid Amerika. Dit week end ga ik daar mijn vriend George ontmoeten en ik weet dat dat ook een leuke tijd zal worden.

Auckland, NZ, 13'3'08, 14.30u. l.t.


PS ik laat in een apart berichtje even een kaartje van Vanuatu zien.