Pre Lenie en Fritsgevoel.

The Catlins en Stewart Island.
Na de Catlins met zijn overweldigende kustlijn en prachtige baaien en inhammen hebben we (Hetty en ik) een kort bezoek gebracht aan Stewart Island. Dit is een eiland aan de zuidkust van het Zuidereiland, zeg maar een plek die te betitelen valt als het verste puntje van Nederland. Een adembenemende tocht op een vissersboot (blue cod gevangen) die (slachtafval overboord) binnen een uur omringd werd door een 40-tal albatrossen die met hun overweldigende vliegkunst een onuitwisbare ervaring achterlaten.
Een bezoek aan een mossel-en zalmfarm maakte dit uitstapje (samen met een bezoek aan een pub en afgesloten hotel) tot een onvergetelijke.
Na Stewart Island ging de tocht verder naar Te Anau en Manapouri. Dit zijn de uitvalsbasissen voor de tochten (per boot) door de wereldbekende Nieuw zeelandse fjorden (Milford Sound en Doubtful Sound). Met een gehuurd vliegtuigje hebben we de Milford Soud ook van bovenaf bekeken. Vergeleken met 12 jaar geleden was er wel aanzienlijke verandering. Ook hier smelten de geletsjers veel sneller dankzij de global warming. Het bos dat ik na mijn reis bij elkaar heb gevlogen zal daar niet veel aan kunnen veranderen. Ahumm.
In Manapouri heb ik de mooiste zonsopkomst van mijn leven meegemaakt. Als je niet beter zou weten was het einde der tijden nabij. Het leek alsof de omringende bergen elk moment gingen exploderen. Een ochtendgloren langs het hele zwerk, in vuur en vlam, van pimpelpaars tot zachtroze en van knalrood tot alle kleuren grijs. En dit allemaal door elkaar en in verschillende volgorde natuurlijk en dat een paar uur lang. Jimmy, de beeherder van het hostel en samenwonnend met de dochter van de voormalige burgemeester van Berlijn Diepken, smeekte om de foto's want zoiets had ie zijn hele leven (61 jaar) nog nooit meegemaakt. Ik word er nu nog wel eens wakker van.

Afsluitend een heel ander verhaal.

Het is op een vrijdagnamiddag ergens aan een prachtige inham langs de Zuidoostkust van Nieuw Zeeland. De Catlins ten voeten uit. Ik ben op zoek naar het de steiger waarvandaan ik 12 jaar geleden op een vissersboot heb aangemonsterd om die dag (slachtafval overboord) albatrossen te kijken. Er komt een sterk bebaarde 60-er de steiger oplopen met in de ene hand een vishengel en in de andere hand een (lekke) emmer.
In een onvervalst engels drents accent vertelt ie mij dat hij geen local is maar een gepensioneerde nederlandse rijksambtenaar, een echte drent, die 6 maanden in Nieuw Zeeland rondreist als 't in Nederland rainy, wet and windy is. In 't voorjaar april/mei gaan hij en Lenie terug om de kleinkinderen op te zoeken. De gekochte eenvoudige camper blijft achter bij de Nieuwzeelandse familie waar ie gekocht is. "Ik word elke ochtend wakker op de mooiste plekjes van de wereld, en als ik in Nieuw Zeeland ben, spaar ik nog geld ook. Ik vis op zalmen in de haven van Dunedin, ga appels plukken als ik daar zin in heb, we wandelen veel en met ons campertje gaan we naar toe waar we willen. Heel Nieuw Zeeland hebben we al een paar keer gezien. We blijven van de ene verbazing in de andere vallen".
Het was een ontmoeting die me maar weinig loslaat. Waarom zou ik wachten tot mijn pensioen denk ik elke keer weer.

Hetty en ik hebben besloten om Antarctica te laten vallen in onze reisplannen. Reden hiervoor is dat 't allemaal veel te veel wordt in een veel te korte tijd. De gezamenlijke indrukken die we opdoen zijn zo talrijk en vaak ook zo intens dat we "gas terug nemen" en minder gaan doen in een langere tijd. De vlucht naar Santiago staat gepland op de 22e feb. Maar dat kan ook later worden.

Glenorchy/Queenstown; zo. 10-2-'08; 15.40u. l.t.

PS: mijn leesbril is kapot.